SYNCHRONICITEIT

Geplaatst op: 29 mei 2018

De ochtend dat onze 13-jarige dochter in de badkamer staat en onzeker aan mij vraagt: “Mam… Ik heb mijn haren niet meer gestyled gisteren na het zwemmen, dus mijn haren zijn helemaal krullerig. Dit zullen mijn klasgenoten niet mooi vinden… Wat zal ik doen?” Ze nam zelf een beslissing en ging vol zelfvertrouwen met haar krullenbol naar school, want zij vond het oké.

Wat een spiegel !

Als gevoelig meisje trok ik me ook altijd alles persoonlijk aan en ik deed vooral mijn best om het iedereen naar de zin te maken… En ik ben er inmiddels wel achter dat dat niet kan.

Maar… ik had ook een droom; de wereld een beetje mooier en vriendelijker maken.

De afgelopen weken waren zwaar. In mijn vorige blog gaf ik al aan dat ik ook mijn emotionele kant aanpak, zodat ik zeker weet dat ik echt alles heb aangegrepen om Heidi 2.0 te lanceren.

Ik ben een aantal weken geleden gestart met een intensief traject en ik ga diep... heel diep...

Maar, het is het meer dan waard!

Morgen (Wereld MS dag) verschijnt er weer een artikel over mij in "Mijn Geheim". Ik heb het al gelezen en het is weer een heel leuk stuk. En ik ben er trots op! Ook deze keer wordt er weer geschreven over mijn positiviteit en de manier hoe ik in het leven sta. Blijkbaar is het iets bijzonders.

Het is een terugkerend thema waarin ik keer op keer bevestigd wordt… Pfff…. krijg het spaansbenauwd zodra ik dit opschrijf, maar misschien wordt het langzaamaan tijd dat ik mijn impact gebruik om anderen hiermee te helpen.

Het werkt aanstekelijk, echt waar!

In Moskou was er elke dag wel een of andere toevalligheid te bespeuren die ons bevestigde in de weg de we waren ingeslagen... Tja, nou kun je denken dat wij in een bijzondere situatie verkeerden en dat we daardoor extra gevoelig waren, maar ook in Nederland maak ik het regelmatig mee...

Zo ging ik vorige week met een vriendin naar de film in Eindhoven: The Goddess Project. Een hartverwarmende en ontroerende film waarin vrouwen met een missie hun verhaal vertellen; heel inspirerend!

Na afloop wilden we nog effe wat drinken samen. We hadden een specifieke lunchroom op Strijp-S in gedachten, maar zoals ik gewend ben reden we (waarschijnlijk door het vele geklets) verkeerd en moesten we eigenlijk best een eindje lopen naar die betreffende lunchroom (maar ik wilde mijn energie besparen voor het dansfeest die avond).

Uiteindelijk reden we een of andere straat in met volop parkeergelegenheid en warempel… een gave industriële lunchroom.

Auto geparkeerd, checken of we moesten betalen, uitstappen, kruk tevoorschijn toveren… Enfin, effe wat gedoe verder en we liepen naar de lunchroom.

De deur van de lunchroom stond open en de 2 medewerkers zaten buiten op het terras. Ze vertelden ons dat ze eigenlijk nog gesloten waren (zouden pas anderhalf uur later open gaan) en wezen ons de weg naar de lunchroom die we in eerste instantie in gedachten hadden.

Toen we rechtsomkeer wilden maken zei de serveerster: “Ach, kom trouwens maar gewoon binnen, ik zorg wel voor koffie/thee”. Het was een hele grote ruimte en er was inderdaad niemand te bekennen. We kozen een lekker plekje uit op een lounge-bank om te chillen en gezellig na te kletsen.

En de brownies bij de thee waren geweldig (we kregen er zelfs eentje extra!)

En als er dan, na het afrekenen, op de wc-deur van deze lunchroom een matroeschka naar mij knipoogt, dan weet ik zeker dat ik op de goede weg zit... Het leek wel een schop onder m'n kont... "Hup jij, gaan met die banaan... (o jee, die komt me bekend voor... ;-)

Synchroniciteit

Als je meer open staat voor dit soort “toevalligheden” dan wordt de kans op geluk écht groter. Ik kan soms zelfs lachen om minder leuke situaties als ik het vanuit een ander perspectief probeer te bekijken. En dat maakt mijn wereld toch echt een beetje mooier...