#TEGENVALLER

Geplaatst op: 30 mei 2017

Tja, dan zit je al een paar dagen heerlijk te genieten van het mooie weer (ik merk dat ik weer tegen de warmte kan; dit is mogelijk een eerste HSCT-cadeautje 🙏, want hitte tolerantie was altijd een groot probleem voor mij; één warme dag en ik kwam amper meer vooruit... En nu kan ik, weliswaar op mijn lage tempo, wel doorgaan...

Ik heb in ieder geval aan het succes van de HSCT-behandeling geroken .... en het smaakt naar meer...

Zoals ik in mijn vorige blog al aan gaf was het een race tegen de klok of ik überhaupt naar huis zou mogen vanwege een bacteriële infectie. Dr. Fedorenko heeft me, op de dag van ons vertrek, een sterk antibioticum gegeven die ik goed kon verdragen. Dit, samen met een strikt medicatie-advies heeft hem doen besluiten om mij naar huis te laten gaan...

Deze zware antibiotica kon ik niet al te lang blijven slikken, dus moest ik maandagochtend overstappen op een nieuwe antibiotica en hier reageerde ik wel heel heftig op..... Een en al mallaise... Bibberen, shaken, overgeven; ik wist met mezelf geen raad.

Sowieso zou onze huisarts die ochtend bij mij langskomen. Gevraagd of hij zo snel mogelijk wilde komen om de situatie te beoordelen. Al luisterend naar ons verhaal, bestudering van de stukken van dr. Fedorenko en na wat lichamelijke testjes concludeerde al snel "naar het ziekenhuis".

Ik had inmiddels 39.9 koorts... 😱

De ambulance werd gebeld en effe later reden we tussen de welkomstvlaggen door naar Den Bosch...

Ik werd meteen in quarantaine geplaatst, omdat ik onlangs in een buitenlands ziekenhuis ben geweest.

Dus...

Een groene groet uit de ISO van het Jeroen Bosch Ziekenhuis (tis echt kei-groen...)

Dit betekent dus dat er allerlei bloedonderzoeken zijn gedaan, maar daarnaast zij er ook kweken gemaakt om te onderzoeken of ik het MRSA-virus vanuit Moskou heb meegenomen.

Iedereen die dus bij mij in de buurt moet zijn, moet zich van tevoren helemaal verkleden. Mondkapjes op, haarnetje. Hopelijk komt er snel duidelijk of ik die bacterie wel/niet bij mij draag, zodat die kermis niet meer nodig is voor het personeel en ze gewoon bij mij op de kamer kunnen binnenlopen. En dan zie ik hun gezichten tenminste.

Ik voel me hier veilig; we hadden ons avontuur vantevoren al besproken met de internist-oncoloog en het uitgebreide verslag van dr. Fedorenko hebben we overhandigd; En uiteraard weten ze hier heel goed wat ze doen.

Ik wist dat we te dealen hadden met een bacteriële infectie, dus eigenlijk was dit niet zo'n verrassing voor ons; het zat eraan te komen...

Wel de heftigheid waarop mijn lichaam dus iedere keer reageert. Dit maakt dat er zeer nauwkeurig gehandeld moet worden...

Dus ...OMBUIGEN: Ik had dus ook nog ruim een week in Moskou kunnen liggen

Nu lig ik in een Nederlands ziekenhuis waar ik erg serieus genomen wordt. Bij de Eerste Hulp werd ik zelfs herkend van Facebook (ha, ha) en deze lieve dame leefde erg met me mee; zo lief...

Daarnaast is het toch wel heel erg prettig om in je eigen taal uit te kunnen leggen hoe je lichaam reageert. Dit werkt erg efficiënt en het medisch team heeft me vooralsnog fantastisch gestabiliseerd.

Mijn neuroloog kwam nog even bij me op bezoek, de internist kon me duidelijk vertellen wat er zeer waarschijnlijk aan de hand is en de verpleging is ook geweldig lief...

Inmiddels is mijn lichaam weer beter in balans en krijg ik de juist antibiotica.

Enerzijds is het voor de kinderen erg balen, maar wat is nou een week op een mensenleven... That's life... Ze kunnen nu in ieder geval op bezoek komen en echte knuffels van me krijgen...

Hier nog wat ziekenhuisselfies :-)