#DROMENVANGER

Geplaatst op: 27 januari 2017

Iedere dag heb je opnieuw de keus:
Ren je door of gooi je rigoureus
Je bestaan overhoop tegen de onzin, het leed en gedoe ??
Heb je het lef, dan is het nooit te laat
Om te beseffen dat het zo niet verder gaat
Reik niet naar de hemel maar haal hem naar je toe !!

Auteur: Karin Bloemen (en een klein beetje van mezelf)

Dát is precies wat Heidi probeert te doen. Ze gaat haar bestaan letterlijk overhoop gooien omdat ze niet wil afwachten op wat haar later ongewild gaat gebeuren. Dán heeft ze er geen controle meer over en staat ze machteloos.

Die Hemel is voor haar ‘de buitenlandse behandeling’ waarbij reiken alleen niet helpt, want dat is té ver weg.

Die Hemel wil ze gráág naar zich toehalen, maar dat lukt haar niet alleen, want dat is té duur.

Wees niet bang een stukje van jezelf te geven; het groeit allemaal weer aan

Heidi heb ik leren kennen in ’98 – ’99 door ons werk bij Arbeidsbureau Uden.

Ik heb haar meegemaakt als een bevlogen werkcoach, maar bovenal een geweldige collega. We hebben veel gelachen, gekletst en emotionele momenten doorstaan.

De ene keer zochten we elkaar vaker op dan de andere keer; er was altijd een vertrouwde klik.

Eigenlijk hebben we elkaar, nadat ik geen collega meer was, de laatste jaren pas weer ‘gevonden’ en de vertrouwde klik bleek zelfs standvastiger dan voorheen.

Goede vrienden zie je niet. Die staan achter je...

Ik herinner mij nog steeds de momenten dat de symptomen bij Heidi zichtbaar werden. Vele collega’s spraken hun zorgen uit en sommigen gingen er aan voorbij. Niet uit desinteresse, maar onwetendheid. Niets is menselijker.

Niemand sprak er echt over met haar. Wel oppervlakkig, maar niet diepgaand. We zouden maar eens iets kunnen ‘raken’ waar we geen weet van hadden.

Ook ik durfde dat niet. Hoe kon ik haar aankijken in die ogen vol verwarring en dan een manier proberen te vinden, die er eigenlijk niet is, om te zeggen dat het mij zó ontzettend sterk deed denken aan . . . ? Wie was ik in hemelsnaam wel niet om dat te concluderen?

Heel voorzichtig heb ik de mogelijkheid, naar dichterbij staande collega’s, uiteindelijk wel uitgesproken, maar met een rotgevoel. Ik zag namelijk de sterke vergelijking met het MS beginstadium destijds van mijn broer.

We leven allemaal onder dezelfde hemel, maar hebben niet allemaal dezelfde horizon...

Een veel te lange tijd bleef Heidi daarover in onzekerheid. Wat moet er al die tijd in haar gedachten hebben gespeeld? Angst, zal toen zeer zeker als een rode draad door haar leven zijn gegaan.

Ondanks dat alles bleef ze met passie doorwerken. Nooit hoorde je haar klagen.

Met humor heeft ze altijd wel geprobeerd het een plaatsje te geven hoewel ik weet en in haar ogen zie, dat ze hele moeilijke momenten doorstaat.

Je kunt je leven niet veranderen, het leven verandert jou...

In deze huidige jachtige wereld vol van materie en genot heeft iedereen zo zijn eigen dromen. Dromen zijn als brandstof om weer verder te kunnen, zelfs zonder dat ze uitkomen.

Heidi heeft maar 1 grote droom waar ze zich in vastbijt om er een échte werkelijkheid van te kunnen maken. Zonder kruk of rolstoel te kunnen lopen en eigenlijk nog belangrijker... om erger te voorkomen !

Daar heeft ze alles voor over, maar ze redt dat niet alleen . . . . . .

Elk moment dat je niet bent gefocust op je dromen, gaat je aandacht uit naar twijfels en obstakels...

Gedurende deze periode, totdat ze bij dat uiteindelijke streefbedrag aankomt, blijven we allemaal positief hopen en zoals zij zelf iedere dag herhaalt: “zijn we heel erg dankbaar voor wat er allemaal gebeurt en binnenkomt”.

Zo positief is ze en zal ze altijd blijven.

Maar ergens heel diep van binnen knaagt het bij mij om heel zachtjes en voorzichtig te willen zeggen: “we moeten niet denken dat ze er vanaf nu vanzelf wel komt, want er moet nog zó veel”. Dus die motor zal tot het einde moeten blijven lopen...